Η Παγκοσμιοποίηση της εξουσιοφρένειας: Κατεδαφίζοντας τις κοινωνίες

Στο ερώτημα «τι είναι η παγκοσμιοποίηση;», η πλέον σαφής και καθαρή απάντηση δόθηκε από τον Ντάβιντ Ροκφέλερ, έναν από τους βασικότερους εμπνευστές αυτής της διεργασίας: Μια κατάσταση στο πλαίσιο της οποίας «κάποιος πρέπει να πάρει τη θέση της κυβέρνησης και, κατά τη γνώμη μου, οι Επιχειρήσεις είναι οι μόνες λογικές οντότητες που μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο». (David Rockefeller, Newsweek International, 1/2/1999)Πράγμα που σημαίνει ότι οι διάφορες χώρες μετατρέπονται σε απλές θυγατρικές επιχειρήσεις των μεγάλων πολυεθνικών, η πολιτική σε τυπικό μάνατζμεντ (διαχείριση) και οι πολιτικοί σε μισθωτούς μάνατζερ (διαχειριστές) των πολυεθνικών εταιρειών.


1. Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Από την τρίτη μεταπολεμική δεκαετία, ολόκληρος ο κόσμος έχει μπει σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης που θίγει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Η κρίση πυροδοτήθηκε από την πελώρια επιχείρηση για την αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας που αποδόθηκε με τον όρο «παγκοσμιοποίηση», η οποία ξεκίνησε με τη νομισματική κρίση του Μαΐου του 1971.

Με βασικά εργαλεία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) και τα καταστρεπτικά ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, της ελεύθερης αγοράς και της απεριόριστης ανάπτυξης, η διαδικασία της μεθοδευμένης κρίσης επιταχύνθηκε τρομακτικά μετά την ανατροπή των λενινιστικών-σταλινικών καθεστώτων που λειτουργούσαν ως σχετικός αποτρεπτικός παράγοντας, με αποτέλεσμα:

1. Στο πεδίο της υλικής παραγωγής να συνειδητοποιείται με όλο και πιο τραγικό τρόπο το γεγονός ότι ο βιομηχανικός πολιτισμός έφτασε στα φυσικά όρια της «ανάπτυξής» του εξαντλώντας με μη-αντιστρεπτό τρόπο τις υλικές προϋποθέσεις της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους.

2. Στο πεδίο της οικονομίας, να επιτελείται μια χωρίς προηγούμενο κατεδάφιση όλων των ρυθμιστικών κανόνων που καθόριζαν τις σχέσεις εργασίας και κεφαλαίου, με αποτέλεσμα τη μετατροπή του εργαζόμενου σε «πράγμα», την αλλοίωση του περιεχόμενου της εργασίας, τη δραματική αύξηση της ανεργίας στον «αναπτυγμένο» κόσμο, την εξ’ αυτής, επίταση όλων των φαινομένων της κοινωνικής παθολογίας και την επιδείνωση της ανηλεούς εκμετάλλευσης του «τρίτου» κόσμου.

3. Στο πολιτιστικό πεδίο, να συντελείται μια χωρίς προηγούμενο διάλυση της «πολιτιστικής δημιουργίας της θεσμισμένης κοινωνίας» με τη συστηματική καταστροφή της κριτικής λειτουργίας και τη διαμόρφωση ενός «υπερεκπολιτισμένου και νεοαναλφάβητου κοινού» προορισμένου να καταναλώνει σκουπίδια.

Μέσα σε τριάντα χρόνια, όλες οι προηγούμενες βεβαιότητες και οι σταθεροποιητικές αξίες αποδεικνύονται ανενεργές και αμφισβητούνται ή ανατρέπονται. Οι υπάρχοντες κοινωνικοποιητικοί θεσμοί (οικογένεια, σχολείο) προβάλλουν απολύτως ανεπαρκείς να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στις νέες, δραστικά μεταλλαγμένες συνθήκες, ενώ άλλοι θεσμοί (δίκαιο, οικονομία, εκπαίδευση, επιστήμη) που για αιώνες συντελούσαν στη διατήρηση και την αναπαραγωγή της κοινωνικής συνοχής, μεταμορφώνονται «ανεξήγητα» σε παράγοντες της κοινωνικής αποσάθρωσης.

Ολόκληρο το ψυχοδιανοητικό, φαντασιακό και υλικό σύμπαν που καθόριζε τη διάπλαση και τη νοηματοδότηση της ανθρώπινης ύπαρξης, αποσυντίθεται ταχύτατα και καμιά προοπτική ή διεκδίκηση μιας άλλης, καινούργιας και ποιοτικά διαφορετικής, ανασυγκρότησής του δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και σ’ αυτό ακριβώς έγκειται η ιστορικά μοναδική τραγωδία της εποχής μας.

Η επιχείρηση αμερικανοποίησης της παγκόσμιας οικονομίας που προβλήθηκε και επιβλήθηκε ως «παγκοσμιοποίηση», απλώς επαλήθευσε μετά από μισό αιώνα, την προφητική διαπίστωση του Ούγγρου θεωρητικού της πολιτικής οικονομίας Karl Polanyi, σύμφωνα με την οποία: «Το να αφήνεις το μηχανισμό της αγοράς να είναι ο μόνος διευθυντικός παράγοντας της μοίρας των ανθρώπων και του φυσικού τους περιβάλλοντος… θα οδηγήσει σε κατεδάφιση της κοινωνίας». (Karl Polanyi, The Great Transformation, 1944, σ. 73)

2. Η ΝΕΑ (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ) ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ

Βασικός στόχος της Αμερικανικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης είναι η εφαρμογή σε πλανητικό επίπεδο του αναλλοίωτου δόγματος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που διατυπώθηκε από τον Τζορτζ Κέναν πριν από 50 χρόνια:

Κεντρικός και αμετάλλακτος στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και μοναδικός λόγος των κινητοποιήσεων της μεγαλύτερης στρατιωτικής μηχανής του κόσμου, είναι η συντήρηση και η διαρκής αναπαραγωγή ενός διεθνούς πλαισίου που διασφαλίζει τη ληστρική εκμετάλλευση του πλανήτη από την αμερικανική αυτοκρατορία, και επιτρέπει στις ΗΠΑ με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, να σφετερίζονται και να καταναλώνουν κάθε χρόνο το 50% των παγκόσμιων πρώτων υλών που είναι απαραίτητες για τη συντήρηση του σημερινού τρόπου ζωής.

Οτιδήποτε τείνει να αμφισβητήσει ή να υπονομεύσει αυτή τη δυνατότητα, συνιστά απειλή για τα «εθνικά συμφέροντα» των ΗΠΑ και αντιμετωπίζεται ως τέτοια, με όλα τα πρόσφορα μέσα, θεμιτά ή αθέμιτα. Ανάμεσα σ’ αυτά τα μέσα, βασική θέση κατέχουν:

1) Η συνεργασία του αμερικανικού κράτους με τον υπόκοσμο.

2) Ο έλεγχος της παγκόσμιας διακίνησης των «ναρκωτικών» από τις ΗΠΑ και ο αμερικανικός «πόλεμος κατά των ναρκωτικών».

3) Η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική διείσδυση.

4) Ο οικονομικός, πολιτικός, διπλωματικός και στρατιωτικός εκβιασμός.

5) Η υπονομευτική τρομοκρατική δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών.

6) Η άμεση στρατιωτική επέμβαση (Γρενάδα, Παναμάς, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία και αλλού).

7) Η έμμεση στρατιωτική επέμβαση (Νικαράγουα, Κολομβία, Βολιβία, Βαλκάνια και αλλού).

Η προσπάθεια επιβολής της αμερικανικής Νέας Τάξης αποτελεί μια τυπική ιμπεριαλιστική εκστρατεία που καλύπτει τους ανομολόγητους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους των ΗΠΑ με ένα ψευτο-ανθρωπιστικό πρόσχημα και στοχεύει στην αναδιάταξη των ζωνών επιρροής, τον έλεγχο των αγορών και την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική διείσδυση. Μια γιγαντιαία ληστρική επιδρομή, που αυξάνει την ισχύ και τα κέρδη της οικονομικής ολιγαρχίας, παράγοντας μαζικά το θάνατο, τον πόνο, τη δυστυχία και την καταστροφή.

Η Αμερικανική αυτοκρατορία, προκειμένου να εδραιωθεί και να αναπαράγει διευρυμένα την ισχύ της, όπως όλες οι αυτοκρατορίες στην ιστορία, έχει ανάγκη από ένα ομογενές οικονομικό, στρατιωτικό, πολιτικό, πολιτιστικό και ιδεολογικό περιβάλλον. Ο όρος «ομογενές περιβάλλον», υποδηλώνει ένα πεδίο που διαμορφώνεται πρωτίστως υπό την επίδραση της αυτοκρατορικής δύναμης, η οποία έτσι επιβάλλεται ως η μοναδική και αδιαμφισβήτητη οικονομική, στρατιωτική, πολιτική, πολιτιστική και ιδεολογική δύναμη.

Εν προκειμένω, είναι κοινότυπη η διαπίστωση ότι οι ΗΠΑ έχουν σ’ ένα πολύ μεγάλο βαθμό, έχουν ήδη επιβληθεί σε πλανητικό επίπεδο:

1) Ως οικονομική αυτοκρατορία: Με τη στρατηγική των επενδύσεών τους, τις κτηνώδεις επεμβάσεις τους, την κυριαρχία του οικονομικού τους μοντέλου (της δήθεν «ελεύθερης αγοράς»), και με τη διαμόρφωση κατάλληλων καταναλωτών σε όλο τον κόσμο.

2) Ως στρατιωτική αυτοκρατορία: με το μονοπώλιο της στρατιωτικής ισχύος και της εμπορίας όπλων.

3) Ως πολιτική αυτοκρατορία: Με τη σταδιακή επιβολή διαφόρων φρανκενσταϊνικών παραλλαγών του πολιτικού τους μοντέλου (της αντιπροσωπευτικής δήθεν δημοκρατίας), σε όλο τον πλανήτη.

4) Ως μορφωτική και πολιτιστική αυτοκρατορία: Με την πρωτοκαθεδρία στην επιστημονική έρευνα και την πολιτιστική παραγωγή.

5) Ως ιδεολογική αυτοκρατορία: Με την αναγωγή σε αυταπόδεικτες «αλήθειες» με παγκόσμια ισχύ, όλων των αφελών ιδεολογημάτων που παράγονται από τις «δεξαμενές (αν)εγκεφάλων» των μεγάλων εταιριών και των μυστικών υπηρεσιών (όπως αυτά που αφορούν το «τέλος της ιστορίας», τη «σύγκρουση των πολιτισμών» και άλλα συναφούς σοβαρότητας).

Η διαχείριση αυτών των στοιχείων προϋποθέτει:

1) Μια ορισμένη δομή της εξουσίας

2) Ένα παγκοσμιοποιημένο νομικό πλαίσιο, που επιβάλλεται καταναγκαστικά σε όλες τις χώρες με την «αντικομουνιστική», «αντιναρκωτική» και «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία, τις διάφορες διεθνείς συνθήκες και τις διμερείς ή πολυμερείς συμφωνίες, κ.α., που δεσμεύουν τα συμβαλλόμενα μέρη αλλά όχι και τις ΗΠΑ.

3) Ορισμένα όργανα, που υλοποιούν τις αποφάσεις της μητρόπολης και διασφαλίζουν και εποπτεύουν την εφαρμογή του νομικού πλαισίου που έχει επιβάλει διεθνώς.

Η δομή της εξουσίας στην Αμερικανική αυτοκρατορία έχει ως πυρήνα της το «Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (NSC) των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα εξωσυνταγματικό όργανο που έχει το μονοπώλιο του σχεδιασμού και της απόφασης σε όλους τους τομείς της αμερικανικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και κύρια εργαλεία του αποτελούν το Πεντάγωνο και οι μυστικές υπηρεσίες (NSA, CIA, DIA, FBI, DEA, κ.α.), με σημαντικότερη ανάμεσά τους την «Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας» (NSA), που υπάγεται απευθείας στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας.

3. ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΡΕΤΟΝ ΓΟΥΝΤΣ (1944) ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ 1971
Σ’ ένα άρθρο μου αμέσως μετά τη νομισματική κρίση του 1971 («Η νομισματική κρίση του Μαΐου και το πιθανό τέλος του παιχνιδιού», Οικονομικός Ταχυδρόμος, 22 Ιουλίου 1971), είχα υποστηρίξει ότι με την εν λόγω κρίση και τα μέτρα που πάρθηκαν για την αντιμετώπισή της, ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση μιας διαδικασίας για την εμπέδωση της Αμερικανικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης (Pax Americana) η οποία ξεκίνησε με τη συνδιάσκεψη του Bretton Woods (1944) και άνοιξε η δεύτερη φάση που έμελλε να προβληθεί και να καθιερωθεί ως «παγκοσμιοποίηση». Η συνδιάσκεψη του Bretton Woods

1) Καθιέρωσε τις ΗΠΑ στο ρόλο του παγκόσμιου κηδεμόνα,

2) Επέβαλε το δολάριο ως παγκοσμίως κυρίαρχο νόμισμα (εξαναγκάζοντας τη διεθνή κοινότητα να αποδεχθεί τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό με αναλογία 35 δολάρια ανά ουγιά χρυσού, πράγμα που σημαίνει ότι το δολάριο ήταν το ίδιο αξιόπιστο με το χρυσό).

3) Θέσπισε τα εργαλεία της ηγεμονίας του δολαρίου, με τη δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Tο 1971, η εξέλιξη του καπιταλισμού (που κανοναρχείται από τα συμφέροντα των 200 μεγαλύτερων υπερεθνικών εταιριών, οι οποίες είναι οι πραγματικοί κυρίαρχοι της οικονομίας και του εμπορίου στον πλανήτη), καθιστούσε αναγκαία την αναθεώρηση του συστήματος του Bretton Woods στην κατεύθυνση της άρσης οποιουδήποτε περιοριστικού μέτρου στη διακίνηση του κεφαλαίου. Κι’ αυτό ακριβώς επιτεύχθηκε με τη Νομισματική Κρίση του Μαΐου του 1971, που είχε ως αποτέλεσμα:

1) Tην κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό.

2) Την καθιέρωση των κυμαινόμενων τιμών του συναλλάγματος,

3) Τη διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας του κεφαλαίου και, ως εκ τούτων,

4) Την είσοδο της ανθρωπότητας στον εφιάλτη της δήθεν «παγκοσμιοποίησης».

4. Η ΔΗΘΕΝ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ»
(α) Οι άξονες

Άξονα στη διαδικασία της δήθεν παγκοσμιοποίησης αποτελούν τρεις οργανισμοί αποφασιστικής σημασίας για την εξέλιξη του –αμερικανοκρατούμενου- δυτικού κόσμου:

• Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (Council of Foreign Relations, CRF) των ΗΠΑ από το οποίο έγινε η επεξεργασία της στην περίοδο 1967-1969 και

• Οι «Λέσχες» Μπίλντερμπεργκ (Bilderberg) και Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission, TC), στις οποίες ανατέθηκε η «διάχυσή» της στους πολιτικούς διαχειριστές των διαφόρων χωρών.

(β) Τα βασικά εργαλεία

Βασικά εργαλεία για την εφαρμογή της δήθεν παγκοσμιοποίησης είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, οργανωτικά μορφώματα στα οποία οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που διαθέτει το δικαίωμα του βέτο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις.

1) Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) ιδρύθηκε στις 27/12/1945 στην Ουάσινγκτον μετά την επικύρωση των συμφωνιών Μπρέτον Γούντς, με σκοπό την «εξασφάλιση της νομισματικής σταθερότητας». Σ’ αυτό συμμετέχουν 182 κράτη. Ελέγχεται από τις 7 μεγάλες βιομηχανικές χώρες που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών. Το δικαίωμα ψήφου είναι ανάλογο με το μερίδιο (δηλ. τον πλούτο) κάθε χώρας, αλλά μόνο οι ΗΠΑ έχουν δικαίωμα βέτο σε όλες τις αποφάσεις με ειδικό νόμο του 1984.

Παρέχει δάνεια σε διάφορες χώρες με τον όρο της αποδοχής συγκεκριμένων «διορθωτικών πολιτικών» που εκφράζονται πάντα με την ίδια «συνταγή» (φιλελευθεροποίηση των αγορών, ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα, αύξηση των τιμολογίων παροχής υπηρεσιών, διάλυση των μη-παραγωγικών τομέων) με αποτέλεσμα (α) τον εκμηδενισμό του κοινωνικού κράτους και (β) την ραγδαία αύξηση ανεργίας και της εξαθλίωσης.

2) Η Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ) ιδρύθηκε στις 27/12/1945 στην Ουάσινγκτον, με διακηρυγμένο σκοπό τη χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων, κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες (επενδύσεις σε παιδεία, υγεία, γεωργία, συγκοινωνίες, υποδομές). Σ’ αυτό συμμετέχουν 182 κράτη.

Αποτελείται από δύο χρηματοδοτικά ιδρύματα: α) Διεθνή τράπεζα για την Αναδιάρθρωση και την Ανάπτυξη και β) Διεθνή Εταιρεία Ανάπτυξης

3) Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), ιδρύθηκε το 1995 στη Γενεύη. Σ’ αυτόν συμμετέχουν 135 κράτη, με διακηρυγμένο σκοπό του μια κοινή εμπορική πολιτική για την παγκόσμια οικονομική «ανάπτυξη», τη φιλελευθεροποίηση του εμπορίου των αγαθών και των υπηρεσιών, τη διαμόρφωση κανόνων για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και τη διαρκή ανάπτυξη.

(γ) Το «θεωρητικό» υπόβαθρο

Θεωρητικό υπόβαθρο της συνολικής διαδικασίας για την αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας, αποτελούν τρία ιδεολογήματα: Η (δήθεν) «παγκοσμιοποίηση», η (δήθεν) «ελεύθερη αγορά» και η (δήθεν) «απεριόριστη ανάπτυξη».

1) Η παγκοσμιοποίηση, με το ακριβές περιεχόμενο του όρου, υποδηλώνει μια διαδικασία ισονομικής ενσωμάτωσης των εθνικών οικονομιών σε ένα διεθνές σύστημα ανταλλαγών.

Όμως, αυτό που προβάλλεται και προωθείται ως «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί ένα διαστροφικό μύθο και η χρήση του όρου συνιστά απάτη, γιατί, απλούστατα, η διεργασία που προσδιορίζει αυτός ο όρος, καθοδηγείται κυρίως από τρία όργανα, (Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) στα οποία η μόνη χώρα που διαθέτει δικαίωμα βέτο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις είναι οι ΗΠΑ.

Συνεπώς, μπορεί κανείς να μιλάει μόνο για αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και όχι για «παγκοσμιοποίηση».

2) Η «ελεύθερη αγορά» είναι ένας διαστροφικός μύθος. Η ύπαρξη της «ελεύθερης αγοράς» είναι αδύνατη γιατί, απλούστατα, η «αγορά» αποτελεί ένα σύνολο σχέσεων που δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς λειτουργικούς κανόνες και ρυθμιστικές παρεμβάσεις.

Γι’ αυτό και ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει «ελεύθερη αγορά». Συνεπώς, το καίριο ζήτημα για την «αγορά» δεν είναι η έλλειψη ρυθμίσεων ή παρεμβάσεων αλλά το ποιος αποφασίζει τις ρυθμίσεις που επιβάλλονται.

Κι’ αυτό παραπέμπει ευθέως στον εκάστοτε συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων.

3) Η «απεριόριστη ανάπτυξη» συνιστά μια λογική διαστροφή. Γιατί όπως είναι γνωστό, στα πλαίσια κάθε κλειστού και πεπερασμένου συστήματος (όπως ο πλανήτης μας) η «απεριόριστη ανάπτυξη» είναι αδύνατη και η επιδίωξή της οδηγεί υποχρεωτικά στην καταστροφή ολόκληρου του συστήματος. (Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι σήμερα, με τις μη αντιστρεπτές καταστροφές που προξένησε στο περιβάλλον η επιδίωξη της «διαρκούς ανάπτυξης», δεν είναι πλέον ούτε καν η διαφημιζόμενη «φιλική προς το περιβάλλον προγραμματισμένη και έλλογη ανάπτυξη», απ’ αφορμή την εξάντληση των υλικών προϋποθέσεών της).

5. ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Τα γεγονότα που σφραγίζουν την περίοδο από το χρηματιστηριακό κραχ του 1987 μέχρι τη «νομιμοποίηση» των «ανθρωπιστικών» στρατιωτικών επεμβάσεων, είναι:

1) Το χρηματιστηριακό κραχ του 1987.

2) Η αμερικανική επέμβαση στα πετρέλαια του Περσικού Κόλπου.

3) Η διαφοροποίηση της πολιτικής των επιτοκίων.

4) Η προσπάθεια για διαμόρφωση κλίματος «ευφορίας και ανάπτυξης» της παγκόσμιας οικονομίας από το διάστημα 1993-95 (κυρίως, μέσω της μεταφοράς κεφαλαίου στα Emerging Markets των ασιατικών χωρών, της Ρωσίας, της Ιαπωνίας, της Λατινικής Αμερικής).

5) Η προσπάθεια των ευρωπαϊκών χωρών για την πραγμάτωση της ΟΝΕ και την επιτάχυνση της διαδικασίας για ολοκλήρωση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης».

6) Η προσπάθεια να μικρύνουν οι “μαύρες τρύπες” της οικονομίας στις ΗΠΑ, τις χώρες της Ν.Α. Ασίας, τη Ρωσία και την Ιαπωνία.

7) Η ισχυροποίηση των παγκόσμιων οικονομικών ιδρυμάτων και των θεσμικών επενδυτών, του παγκόσμιου χρηματιστηριακού λόμπι (Σόρος, Γκόλντσμίθ, Γκρίνσπαν, οι 5-6 ισχυρότερες τράπεζες του κόσμου, κ.α.), με τρόπο ώστε στον 21ο αιώνα, πλήρως απαλλαγμένες από όποιους περιορισμούς θα μπορούσαν να προβάλλουν τα εθνικά κράτη, να μπορούν να επιβάλλουν το νέο πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό status quo σε ολόκληρο τον πλανήτη.

8 ) Η προσπάθεια για αέναη αύξηση του κέρδους, ανεξάρτητα από όποιο ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος.

Σ’ αυτή την, εν εξελίξει, φάση της διαδικασίας της δήθεν «παγκοσμιοποίησης» (που θα είναι και η πλέον δύσκολη για όλες τις χώρες του κόσμου), στόχος είναι η επιβολή ενός ενιαίου οικονομικού, νομικού, πολιτικού, ιδεολογικού και πολιτιστικού μοντέλου σε ολόκληρο τον πλανήτη, το οποίο αποφασίζεται από μια ασήμαντη οικονομική ολιγαρχία και επιβάλλεται ερήμην των λαών.

Όπως είναι ευνόητο, η επιτυχία του καπιταλιστικού εγχειρήματος σ’ αυτή τη φάση, εξαρτάται από την ικανότητα της οικονομικής ολιγαρχίας:

1) Να εκμηδενίσει την αντίσταση των λαών.

2) Να ολοκληρώσει την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους.

3) Να άρει και τα τελευταία εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων και των επενδύσεων (με διαφαινόμενη τραγική κατάληξη την επιβολή της προωθούμενης «Πολυμερούς Συμφωνίας Επενδύσεων» – Μ.Α.Ι.) και

4) Να μετατρέψει όλες τις χώρες σε θυγατρικές των πολυεθνικών εταιρειών, πράγμα που αποτελεί την εκ ουκ άνευ προϋπόθεση για τη δημιουργία «νέων» αγορών από τον χώρο των «παλαιών».

Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων κάνει να διαφαίνεται στον ορίζοντα μια επικείμενη κρίση που θα είναι πολλαπλά ισχυρότερη και καταστρεπτικότερη από την κρίση του 1929-31. Τα στοιχεία που τη συνθέτουν είναι ήδη παρόντα:

1) Η ανεργία, που προκύπτει απ’ το γεγονός ότι οι πολυεθνικές εταιρείες (στον παραγωγικό μεταποιητικό, εμπορικό, χρηματοοικονομικό και τραπεζικό τομέα), στρέφονται στο φτηνό εργατικό δυναμικό και στη μείωση του εργατικού δυναμικού.

2) Το κοινωνικό κόστος, που δημιουργείται από την οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας με βάση τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, το οποίο εκφράζεται με:

(α) τη συμπίεση του εισοδήματος των εργαζομένων και του βιοτικού τους επιπέδου,

(β) την ανατροπή της προστατευτικής εργασιακής νομοθεσίας,

(γ) την αποσάθρωση των ασφαλιστικών θεσμών και ρυθμίσεων.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο:

(α) Η εργασία μετασχηματίζεται σε «απασχόληση».

(β) Ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε «απασχολήσιμο».

(γ) Τα ωράρια (δεσμευτικές γενικές ρυθμίσεις του χρόνου εργασίας) καταργούνται,

(δ) Τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα ανατρέπονται. Και

(ε) Η πλειοψηφία του πληθυσμού μεταπίπτει σε μια κατάσταση γενικευμένης φτώχειας.

3) Η τεχνολογία, που δίνει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα μόνο στις μεγάλες εταιρίες, και συμβάλλει στη δημιουργία μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών καταστάσεων, εντείνοντας στο έπακρο τον ανταγωνισμό (εξαιτίας του ότι η καταναλωτική τεχνολογία αχρηστεύεται σε μικρό χρονικό διάστημα).

4) Η μείωση των διαθέσιμων αναγκαίων πρώτων υλών και των ενεργειακών πηγών.

5) Η αύξηση του πληθυσμού της γης

6) Η μόλυνση και καταστροφή του περιβάλλοντος και η δηλητηρίαση των υλικών πηγών της ζωής (αέρας, νερό, τροφές).

Η διαρκής επιδείνωση αυτών των προβλημάτων οδηγεί εξ΄ αντικειμένου σε μια παγκόσμια χρεοκοπία (ή κρίση) και την, εξ’ αυτής αναγκαία, παγκόσμια ύφεση, με επακόλουθο τη μαζική παραγωγή φτώχειας, δυστυχίας, πείνας.

Η συνδυασμένη δράση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας (ΠΤ) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) έχει ως στόχο την επιδείνωση των όρων συναλλαγής ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, προς όφελος του Βορρά και σε βάρος του Νότου, με τη συνεχή μείωση των τιμών των πρώτων υλών που ληστεύονται από τις υπανάπτυκτες χώρες και την παράλληλη συνεχή αύξηση των τιμών των βιομηχανικών προϊόντων που εισάγονται σ’ αυτές. Πράγμα που συνεπάγεται αναγκαία ένα προφανές αποτέλεσμα: Η ανάπτυξη του Βορρά να έχει ως προϋπόθεση και βασίζεται στο φραγμό της ανάπτυξης του Νότου και τη διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωσή του. (Στη δεκαετία του 1980, το εξωτερικό χρέος των χωρών του Τρίτου Κόσμου έφτασε στο αστρονομικό ποσό του 1,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων).

Η καπιταλιστική οικονομία, που στηρίζεται στη διαρκή διεύρυνση του κεφαλαίου μέσω της μεγιστοποίησης του κέρδους και της αέναης μετατροπής του σε πρόσθετο κεφάλαιο (με τη βοήθεια της τεχνολογικής ανανέωσης και της καταναγκαστικής διεθνοποίησης της δήθεν «ελευθερίας της αγοράς»), έχει επιβάλει το μοντέλο και τους κανόνες της σε κάθε γωνιά του πλανήτη μέσω της διασύνδεσης των αγορών, επιδιώκοντας μια «ανάπτυξη» που, είναι πια φανερό ότι, απειλεί την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

ΠΗΓΗ:ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΜΑΤΑ
από www.grivas.info

Η καταστροφη της ελληνικής οικονομίας από τους Γερμανούς κατακτητές την τριετία 1941-1944

Οι Γερμανοί εισήλθαν στην Αθήνα ως κατακτητές στις 27 Απριλίου του 1941. Λίγες μέρες πριν, είχε συνθηκολογήσει ο στρατηγός Τσολάκογλου, ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ είχαν μεταφερθεί στην Κρήτη για να συνεχίσουν τον Αγώνα.

 

Ο στρατηγός Τσολάκογλου σχημάτισε μια κυβέρνηση “δοσίλογων”, που αρχικά μέσα από την συνεργασία με τον Κατακτητή προσπάθησε να ομαλοποιήσει την ζωή στην Χώρα εξασφαλίζοντας την ειρηνική επάνοδο όλων των Ελλήνων στρατιωτών από τα μέτωπα στις εστίες τους. Ο Τσολάκογλου προσπάθησε επίσης να έρθει σε συνεννόηση με τον Κατακτητή για να διασώσει την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας έναντι της Βουλγαρίας.Οι Γερμανοί όμως είχαν εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες που δεν συμβάδιζαν με τις Ελληνικές επιδιώξεις. Αφού τεμάχισαν την Ελλάδα μοιράζοντας τα εδάφη της σε Βουλγαρία και Ιταλία, αποφάσισαν να μεταβάλλουν την Χώρα σε προκεχωρημένη αποθήκη προμηθειών για την στρατιά του Ρόμελ που αγωνιζόταν στην Μέση Ανατολή.

Για να πετύχουν τον σκοπό αυτό ακολούθησαν μια εξοντωτική “κρυφή” οικονομική πολιτική. Συγκεκριμένα επέβαλλαν στην κυβέρνηση δοσίλογων να πληρώνει χρήματα με την μορφή δανείων για την συντήρηση των Γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα (“δαπάνες κατοχής”). Το Ελληνικό δημόσιο όμως, δεν είχε ταμειακά διαθέσιμα για να ανταπεξέλθει καθώς είχε ήδη ένα τεράστιο έλλειμμα (7,5 δις δρχ)που άφησε η Ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο, ενώ η

Ελληνική κυβέρνηση φεύγοντας απέσυρε και τον χρυσό από την τράπεζα της Ελλάδος για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού.Έτσι τα δάνεια αυτά για τις “δαπάνες κατοχής” δεν ήταν τίποτε άλλο από τυπωμένα πληθωριστικά χαρτονομίσματα (δραχμές) που οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν για να αγοράσουν τρόφιμα, εμπορεύματα και πρώτες ύλες από την Ελληνική αγορά. Για το 1941 μόνο, οι “δαπάνες Κατοχής” ήταν 25 εκατομμύρια δρχ, δηλαδή το 40% του τότε εθνικού εισοδήματος που ούτως η άλλως είχε μειωθεί αφού η οικονομική δραστηριότητα είχε εκμηδενιστεί και δεν εισπράττονταν φόροι.

Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν άμεσο: είχαμε τον υψηλότερο πληθωρισμό στην σύγχρονη Ιστορία μας, ενώ η Ελληνική αγορά “στέγνωνε” από τρόφιμα και αγαθά επιδεινώνοντας περαιτέρω την αναντιστοιχία προσφοράς – ζήτησης. Το κόστος ζωής σε σχέση με το προπολεμικό, διπλασιάστηκε μέσα στο πρώτο εξάμηνο της Κατοχής. Ο Συμμαχικός αποκλεισμός, η καταστροφή του δικτύου συγκοινωνιών και η άρνηση της Βουλγαρίας να παρέχει τρόφιμα από την ζώνη κατοχής της στην Μακεδονία, επιδείνωσαν τις δυσκολίες τροφοδοσίας.

Η έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης έκανε την εμφάνιση της το Φθινόπωρο του 1942. Ακόμη και η οργάνωση συσσιτίων απέτυχε, αφού δεν βρίσκονταν τρόφιμα. Η δοσιλογική κυβέρνηση όρισε ανώτατες τιμές σε αγαθά ενώ συγκέντρωνε και τρόφιμα από την επαρχία τα οποία μοίραζε με δελτίο, αλλά έτσι δεν καλυπτόταν ούτε το 1/3 των αναγκών.

Παράλληλα με αυτά, οι δυνάμεις κατοχής επίταξαν εργοστάσια, πρώτες ύλες και καύσιμα. Οτι δεν αγόραζαν οι πληθωριστικές δραχμές, οι Γερμανοί είτε το αποσπούσαν ως “λεία” πολέμου, η το υπέτασσαν σε ένα καθεστώς υποχρεωτικών επιτάξεων όπου ο δικαιούχος λάμβανε ένα τυπωμένο χαρτί που αντιστοιχούσε σε κάποια “αποζημίωση” που θα λάμβανε μετά το τέλος του πολέμου.Τον Οκτώβριο του 1942 με απόφαση του ίδιου του Χίτλερ, ανέλαβε υπεύθυνος για την ελληνική οικονομία στην Αθήνα ο Χέρμαν Νόιμπαχερ (Hermann Neubacher), με αποστολή να συγκρατήσει τον πληθωρισμό, να πετύχει τον καλύτερο επισιτισμό του αστικού πληθυσμού αλλά και να συνεχίσει την απόσπαση αγαθών από την Ελληνική αγορά με οποιοδήποτε κόστος. Ο Νόιμπαχερ είχε οικονομολογικές γνώσεις καθώς είχε διατελέσει ανώτατο στέλεχος στην βιομηχανία Farben.

Αρχικά μείωσε την τύπωση χαρτονομίσματος, καθώς οι φήμες ότι η Γερμανία χάνει τον πόλεμο, οδήγησε πολλούς εμπόρους να επανεμφανίσουν εμπορεύματα που έκρυβαν και έτσι να πέσουν οι τιμές και να μην χρειάζονται μεγάλα ποσά για να αγοραστούν Μια άλλη πρωτότυπη τακτική του Νόιμπαχερ ήταν η πώληση χρυσού (λέγεται πως είχε κατασχεθεί από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης) στο Ελληνικό χρηματιστήριο, ώστε να ενισχυθεί η δραχμή απορροφώντας ταυτόχρονα τα υπέρογκα χρηματικά διαθέσιμα των Ελλήνων βιομηχάνων.

Γενικά είναι αλήθεια ότι ο Νόιμπάχερ βελτίωσε τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων των πόλεων, ενώ καταπολέμησε την κερδοσκοπία των Ελλήνων εμπόρων και βιομηχάνων. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι Έλληνες προστατεύθηκαν από τις αυθαιρεσίες αξιωματικών των αρχών Κατοχής.Οι ενέργειες αυτές κατά την γνώμη μας, δεν έγιναν από ανθρωπιστικούς η φιλελληνικούς λόγους όπως έχει γραφτεί. Είχαν ως στόχο την συντήρηση της δραχμής και της Ελληνικής κοινωνίας σε οριακά ανεκτό επίπεδο, ώστε να αποφευχθεί η χρεοκοπία του Ελληνικού δημοσίου και να έχει την ευκαιρία η Γερμανία να απομυζήσει περαιτέρω την

 

ημιθανή   κατακτημένη Ελλάδα.

Αυτό φάνηκε αμέσως όταν η ανάπτυξη της Ελληνικής Εθνικής αντίστασης σε μεγάλα τμήματα της Ελληνικής επαρχίας το φθινόπωρο του 1943, μείωσε την εισροή αγαθών στα αστικά κέντρα. Αυτό οδήγησε τον Νόιμπαχερ (να εντείνει πάλι την τύπωση χαρτονομίσματος καταρρακώνοντας πλήρως την αξία του.

Τον Αύγουστο του 1943 οι “δαπάνες Κατοχής” άγγιξαν τα 850 εκατομμύρια δραχμές που αντιστοιχούσε στο 80% του συνολικού εθνικού εισοδήματος. Η μαύρη αγορά εντάθηκε, ενώ η δραχμή είχε χάσει την αξία της και προς το τέλος της Κατοχής δεν την χρησιμοποιούσαν πλέον ως μέσο συναλλαγών.Το αποτέλεσμα της Γερμανικής οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα τα χρόνια της Κατοχής ήταν τραγικό. Τα είδη πρώτης ανάγκης είχαν ανέβει 50.000 φορές, ενώ οι μισθοί μόνο 2.000

φορές. Το μικρότερο χαρτονόμισμα που κυκλοφορούσε ήταν ονομαστικής αξίας 100 δισεκατομμυρίων που είχε την αξία μιας προπολεμικής δραχμής και αγοραστική δύναμη για ένα αβγό. Ο παραγωγικός ιστός της Χώρας αποσυντέθηκε, ενώ ο εμπορικός στόλος της Ελλάδος μειώθηκε σε τόνους χωρητικότητας κατά 72%.

Οι συγκοινωνίες και το οδικό δίκτυο της Χώρας διαλύθηκαν, περιουσίες άλλαξαν χέρια σε εξευτελιστικές τιμές, λόγω των αναγκών και του ανορθολογισμού της Ελληνικής οικονομίας. Οι Γερμανοί είχαν επιτάξει η κατάσχει, όχι μόνο τις σοδειές και τα ζώα των Ελλήνων, αλλά ως και τα πιο ασήμαντα εργαλεία. Η δραχμή είχε χάσει κάθε αξία καθώς λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τον Ιούνιο του 1944 οι “δαπάνες κατοχής” είχαν σκαρφαλώσει στο ιλιγγιώδες ποσό των 450.000 δις δραχμές με το Ελληνικό δημόσιο να “τυπώνει” 500 δις δρχ την μέρα!Αλλά η σημαντικότερη επίπτωση της Γερμανικής οικονομικής πολιτικής ήταν τα θύματα της. Πάνω από 200.000 Έλληνες βρήκαν τραγικό θάνατο από την πείνα και τον υποσιτισμό, την ίδια στιγμή που τα θύματα των μαχών και των εκτελέσεων δεν ήταν περισσότεροι από 70.000 Έλληνες. Η θλίψη, η δυστυχία και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής σημάδεψαν τον Ελληνικό αστικό κυρίως, κόσμο κατά την διάρκεια της Κατοχής. ΠΗΓΕΣ
-Αλέξης Φραγκιαδής, Ελληνική Οικονομία 19ος – 20ος αιώνας, εκδόσεις Νεφέλη
-Ιστορία της Κατοχής, εκδόσεις Μέτρον
-Χρήστος Χατζηιωσηφ, Η ελληνική οικονομία, πεδίο μάχης και αντίστασης, εκδόσεις Βιβλιόραμα
-Εξαιρετικό άρθρο του κ. Ζαβάκου στο έγκυρο περιοδικό “Ιστορία εικονογραφημένη”
http://www.istoria.gr/oct03/content04.htm
-Ναπολέων Μαραβέγιας, έγκυρες πληροφορίες για την οικονομία της Κατοχής από το εξαιρετικό του άρθρο στο “ΒΗΜΑ”
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=115566&ct=114&dt=24/10/1999
- Πολύ κατατοπιστικό νήμα για την οικονομία της Κατοχής, τις δυσκολίες επιβίωσης και τις κοινωνικές προεκτάσεις της από τον blogger “Αίολο”
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=169657&sid=2fd3e968d475be3ea3c6d0f81274d783
-Μαρτυρίες για την πείνα την εξαθλίωση και την απόγνωση στην Κατοχική Αθήνα
http://www.ime.gr/chronos/14/gr/1940_1945/occupation/pigi02.html
ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ
(Παρακολουθώ εδώ και μήνες, όπως όλοι σας, τον πλήρη εξευτελισμό και την ταπείνωση της πατρίδας μας σε διεθνές επίπεδο από τραπεζίτες και αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πιστεύω πως για τα αποτελέσματα αυτά έχουμε συντελέσει όλοι μας ( ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό βέβαια), με την αδιαφορία μας για τα κοινά επιλέγοντας πολιτικές ηγεσίες που ΟΛΟΙ γνωρίζαμε ότι είναι ανίκανες και διεφθαρμένες και με την ασυγχώρητη μακαριότητα της λογικής να ζούμε σε ένα επίπεδο ζωής που δεν αντιστοιχεί στις οικονομικές μας δυνατότητες, δανειζόμενοι με συνεχώς χειρότερους όρους.

Αυτό όμως που με λύπησε βαθύτατα είναι η αρνητική προς την Ελλάδα στάση της Γερμανικής Κυβέρνησης και της Γερμανικής κοινής γνώμης. Προφανώς ο σκοπός του κειμένου δεν είναι να ξύσει πληγές η να αναμοχλεύσει πάθη του παρελθόντος.

Η φανατική (έως βάναυση) συμπεριφορά της Γερμανικής κοινής γνώμης και της Γερμανικής κυβέρνησης έναντι της Ελλάδας μοιραία όμως τα επαναφέρει στην επιφάνεια. Δεν θα ήθελα τον οίκτο τους, ούτε την ανέξοδη στήριξη τους με φλυαρίες, ούτε τα χρυσοπληρωμένα τοκογλυφικά δανεικά των τραπεζών τους. Θα μπορούσαν όμως τουλάχιστον να σιωπήσουν, όταν γνωρίζουν τι πόνο και δυστυχία προκάλεσαν στο πρόσφατο παρελθόν στην Ελλάδα.)Ι. Β. Δ. 
admin
πηγή: ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ

 

Γερμανία: Γιατί μπορεί να γυρίσει στο μάρκο

 

Του Martin Wolf 
Μήπως πρέπει η Γερμανία να φύγει από το ευρώ; Στο κάτω – κάτω είναι πράγματι η μεγάλη χώρα με την προφανή επιλογή της εξόδου.
Το ερώτημα έχει γίνει ακόμη πιο σχετικό μετά την απόφαση της Angela Merkel, της συντηρητικής Γερμανίδας καγκελαρίου, να υποστηρίξει τον Mario Draghi, διοικητή της ΕΚΤ, αντί τον Jens Weidmann, τον επικεφαλής της Bundesbank που διόρισε η ίδια, για τα σχέδια αγοράς ομολόγων κυβερνήσεων με προβλήματα.

Ο διοικητής της Bundesbank, του πιο αξιοσέβαστου θεσμού της Γερμανίας, έχει γίνει τώρα ο «εκπρόσωπος» των συντηρητικών Γερμανών ευρωσκεπτικιστών. Η ΕΚΤ, συνειδητοποιούν οι Γερμανοί, δεν θα γίνει η μετεμψύχωση της Bundesbank. Για μια ακόμη φορά, θα θυμηθούμε ότι η ευρωζώνη είναι ένας μίζερος γάμος. Μήπως το διαζύγιο, όσο δύσκολο κι αν αποδειχθεί, να είναι καλύτερο;
Για να μελετήσουμε το ερώτημα από γερμανικής πλευράς, πρέπει να διακρίνουμε τα εσφαλμένα επιχειρήματα από τα ορθά επιχειρήματα. Όπως δείχνει η πρόσφατη έρευνα του Βέλγου οικονομολόγου Paul de Grauwe, που βρίσκεται τώρα στο London School of Economics, είναι εύκολο να βρεθούν παραδείγματα των πρώτων.
Στην έκθεση τίθεται το ερώτημα κατά πόσον η άθροιση καθαρών αξιώσεων στο Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικων Τραπεζών σημαίνει ότι θα χάσει πολλά αν η ευρωζώνη διαλυθεί. Η απάντησή της είναι: Όχι.
Πρώτον, η Γερμανία έχει συγκεντρώσει καθαρές διεκδικήσεις από τον υπόλοιπο κόσμο –και άλλα μέλη της ευρωζώνης- όχι εξαιτίας της εσωτερικής λογιστικής καταμέτρησης στις κεντρικές τράπεζες, αλλά λόγω των μεγάλων πλεονασμάτων στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών.
Οι Γερμανοί κάνουν δύο επιχειρήσεις: Εξάγουν αγαθά, στο οποίο είναι εξαιρετικοί, και εισάγουν χρηματοπιστωτικές απαιτήσεις, στο οποίο δεν είναι. Με δυο λόγια, τα γερμανικά πλεονάσματα έχουν εκθέσει τους Γερμανούς στο χρηματοοικονομικό ρίσκο. Όμως τα ισοζύγια στο Ευρωσύστημα δεν είναι καλός δείκτης αυτού του κινδύνου. Έχουν εκτιναχθεί, όπως λέει η έκθεση, εξαιτίας των κερδοσκοπικών χρηματοοικονομικών εισροών, όχι εξαιτίας των ισοζυγίων συναλλαγών.
Αυτές οι ροές δεν αλλάζουν τις καθαρές διακρατικές απαιτήσεις. Ας υποθέσουμε ότι οι ιδιοκτήτες ενός ισπανικού τραπεζικού λογαριασμού, μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους σε μια γερμανική τράπεζα. Έτσι, αυξάνουν το παθητικό της ισπανικής κεντρικής τράπεζας και το ενεργητικό της Bundesbank, εντός του Ευρωσυστήματος. Εν τω μεταξύ, η γερμανική τράπεζα θα έχει υποχρέωση έναντι του Ισπανού καταθέτη και αποθεματική θέση στην Bundesbank. Η καθαρή θέση της Γερμανίας θα μείνει ίδια. Αλλά οι καθαρές απαιτήσεις στην Bundesbank θα αυξηθούν, ενώ εκείνες του γερμανικού ιδιωτικού τομέα θα συρρικνωθούν.
Δεύτερον, αυτό δεν εκθέτει τον Γερμανό φορολογούμενο σε τεράστιες απώλειες. Η αξία των υποχρεώσεων της Bundesbank – η χρηματική της βάση – δεν εξαρτάται από την αξία αυτών των ενεργητικών. Η αξία των χρημάτων της εξαρτάται από την αγοραστική δυνατότητα. Σε ένα νομισματικό σύστημα χωρίς αντικρίσματα, οι κεντρικές τράπεζες δεν χρειάζονται ενεργητικά, παρά μόνο για λόγους νομισματικού ελέγχου. Εχουν την δυνατότητα να δημιουργούν χρήμα από το πουθενά. Αυτό που δίνει αξία στο χρήμα δεν είναι το αντίκρισμα, αλλά ότι ο κόσμος θέλει να διευθετήσει συναλλαγές και το κράτος να διευθετήσει φορολογικές υποχρεώσεις, σε αντάλλαγμα για αυτό.
Ο κίνδυνος για την Γερμανία, σε περίπτωση διάλυσης του ευρώ, είναι ότι ίσως υπάρξουν υπερβολικά γερμανικά νομίσματα ως αποτέλεσμα της προσπάθειας των μη Γερμανών να κάνουν μετατροπές στο νέο νόμισμα. Η Bundesbank θα μπορούσε να το αποτρέψει όμως αυτό, περιορίζοντας την μετατροπή μόνο για τους Γερμανούς πολίτες. Τότε οι ζημίες θα έπεφταν στους ώμους των κατοίκων κρατών των οποίων τα νέα νομίσματα θα βούλιαζαν σε αξία.
Αποδέχομαι τα επιχειρήματα του καθηγητή de Grauwe. Αλλά μπορούν να γυρίσουν ανάποδα. Αν οι Γερμανοί έχουν συγκεντρώσει αξιώσεις χωρίς αξία, μέσω των τεράστιων πλεονασμάτων τους, ίσως θα ήταν καλύτερα να μην είχαν τα πλεονάσματα. Εξίσου, το γεγονός ότι η Γερμανία θα μπορούσε να εξέλθει χωρίς να υποστεί το μέγεθος των ζημιών που φοβούνται πολλοί, καθιστά την έξοδος μια επιλογή.
Πράγματι, ο Charles Dumas της Lombard Street Research ισχυρίζεται ότι η συμμετοχή στο ευρώ έχει ενθαρρύνει την Γερμανία σε μια δαπανηρή εμπορική στρατηγική εις βάρος του λαού και της παραγωγικότητας της οικονομίας. Η στασιμότητα στους πραγματικούς μισθούς, η δημοσιονομική λιτοτητα και τα σχετικά υψηλά πραγματικα επιτόκια, συγκρατούν έντονα την ζήτηση. Όμως τώρα η απαραίτητη θεραπεία στην ασθένεια της ευρωζώνης θα προκαλέσει υψηλότερο πληθωρισμό στην Γερμανία, κάτι που οι Γερμανοί απεχθάνονται.
Όλα αυτά πιστοποιούν ότι ούτε τα οικονομικά, ούτε τα πολιτικά κέρδη από την συμμετοχή στην ευρωζώνη είναι εκείνα που θα ήθελαν οι Γερμανοί ρυθμιστές. Ακόμη χειρότερα, απομένουν ακόμη πολλά χρόνια διαμάχης για τις «διασώσεις» αναδιοργανώσεις χρεών, διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και αντιλαϊκών προσαρμογών στην ανταγωνιστικότητα.
Ίσως ένα οδυνηρό διαζύγιο να ήταν καλύτερο από αυτά.
Ο κ. Dumas αυτό πιστεύει. Πιστεύει ότι η επιστροφή σε ένα ανατιμούμενο γερμανικό μάρκο θα συρρικνώσει τα κέρδη, θα αυξήσει την παραγωγικότητα και θα βελτιώσει το πραγματικό καταναλωτικό εισόδημα. Αντί να δανείζουν τα πλεονάσματα σε άσωτους ξένους, οι Γερμανοί θα απολαύσουν βελτίωση βιοτικού επιπέδου. Επιπλέον, θα προκαλέσει άμεση προσαρμογή στην ανταγωνιστικότητα των μελών της ευρωζώνης, που αλλιώς θα γίνει πολύ αργά, μέσω υψηλού πληθωρισμού στην Γερμανία και υψηλής ανεργίας στους εταίρους.
Η έξοδος είναι πράγματι μια επιλογή. Αν απορριφθεί, όπως πιστεύω ότι θα γίνει, οι ίδιες προσαρμογές θα γίνουν, αλλά με πολύ πιο επίπονους τρόπους. Η εναλλακτική είναι η μεταβίβαση πληρωμών που φοβούνται οι Γερμανοί. Η Γερμανία έχει πληρώσει βαρύ τίμημα για την μερκαντιλιστική στρατηγική. Εντός ή εκτός του ευρώ, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει έτσι…
*To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.


ΠΗΓΗ! ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ/FT.com 

Σύγχρονα γιουσουφάκια και Σουλειμάν ο μεγαλοπρεπής

Στην σύγχρονη Ελλάδα της μεγάλης οικονομικής κρίσης, της ανεργίας που σαρώνει τον ανθό της ελληνικής νεολαίας – και όχι μόνο, της εισβολής λαθρομεταναστών που μετέτρεψε την χώρα σε Ελντοράντο σωματέμπορων και αδίστακτων εμπόρων ψεύτικης ελπίδας σε εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχισμένους ανθρώπους, παρακολουθούμε απαθείς και τον πνευματικό ευνουχισμό της ελληνικής κοινωνίας με την πρόθυμη συνδρομή σύγχρονων γιουσουφάκιδων του χρήματος οι οποίοι αφού άρπαξαν από το Ελληνικό κράτος λαθραίες τηλεοπτικές συχνότητες θησαυρίζουν επί ολόκληρες δεκαετίες χωρίς να δίνουν δεκάρα τσακιστή για οτιδήποτε άλλο εκτός από το χρήμα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά:

Εδώ και λίγα χρόνια μπαίνει συστηματικά και ανενόχλητα σε κάθε ελληνικό σπίτι μια τελείως ψεύτικη και φανταστική  εικόνα της σύγχρονης Τουρκίας με την προβολή τηλεοπτικών σειρών που παρουσιάζουν σαν ήρωες πρόσωπα που δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το 0,5% των 75 εκατομμυρίων της σύγχρονης Τουρκικής κοινωνίας.

Η συστηματική αυτή «ωραιοποίηση» και η συνεχής προβολή ανύπαρκτων «πρότυπων» που δημιουργούν μια «ιδανική» αλλά φανταστική εικόνα της σύγχρονης Τουρκίας, υπήρξε απλά το πρώτο βήμα. Ακολουθεί το δεύτερο με την «ωραιοποίηση» ενός αιματοβαμμένου κατακτητή-Σουλτάνου και λίαν προσεχώς επίκειται το τρίτο βήμα της  αλα-τουρκα αποχαύνωσης με την «ωραιοποίηση» της άλωσης της Κωνσταντινούπολης!

Ποιος ήταν όμως πραγματικά ο Σουλειμάν ο μεγαλοπρεπής (1493-1566), ο άνθρωπος που επέλεξε, καθόλου μα καθόλου τυχαία, να μας παρουσιάσει η τουρκική προπαγανδιστική «παραγωγή»;

Ήταν ο μοναδικός από τους 36 Σουλτάνους που παρέλασαν στην κορυφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο οποίος την οδήγησε, μέσω αιματηρών κατακτήσεων, στην μεγαλύτερη γεωγραφικής της έκταση. Ταυτόχρονα, ήταν ένας αιματοβαμμένος Σουλτάνος που δολοφόνησε όλα του τα αδέλφια, δύο γιούς, θείους και επτά εγγόνια για να «εξασφαλίσει» την απόλυτη εξουσία του. Ήταν ο άνθρωπος που ενέτεινε το παιδομάζωμα αγοριών από χριστιανικές οικογένειες για να τα μετατρέψει είτε σε γενίτσαρους, είτε σε γιουσουφάκια. Ο άνθρωπος που έβαψε τα χέρια του με ποταμό χριστιανικού αίματος αλλά δεν δίστασε να παντρευτεί την κόρη ενός χριστιανού ιερέα, την Ρωξελάνη, μία από τις 300 παλλακίδες του τεράστιου χαρεμιού του, η οποία πρώτα πέρασε από την «διαδικασία» του βίαιου εξισλαμισμού και στην συνέχεια μετονομάστηκε σε Χουρέμ (χαμογελαστή).

Αυτόν τον άνθρωπο έρχεται σήμερα να μας παρουσιάσει, μεταμορφωμένο σε άγγελο, η τουρκική τηλεοπτική σειρά «Σουλειμάν ο μεγαλοπρεπής» που μπαίνει ανενόχλητα στα σπίτια μας για να μας «διδάξει» το οθωμανικό «μεγαλείο».

Με την έναρξη προβολής της σειράς στο τηλεοπτικό κανάλι ΑΝΤ1 το οποίο, τελείως συμπτωματικά, αφιερώνει καθημερινά μετά το κεντρικό δελτίο των ειδήσεων του, ώρες ολόκληρες σε τουρκικές τηλεοπτικές σειρές που διαδέχονται η μία την άλλη, ένας Έλληνας  πολιτικός αναλυτής και συγγραφέας (Γιώργος Καραμπελιάς) έγραψε σε άρθρο του με τίτλο «Να απαντήσουμε στην πολιτισμική Τουρκοποίηση» (περιοδικό Άρδην / Ρήξη, Τεύχος 87 / 1-9-2012), μεταξύ άλλων, ότι «Το Τουρκικό κράτος έχει ήδη καταλάβει τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες της Ελληνικής Δημοκρατίας χωρίς ακόμα να χρειαστεί να καταλάβει το έδαφος της Ελλάδος»  καταγγέλλοντας πως οι τηλεοπτικές σειρές που προβάλλονται στην Ελλάδα «είναι ειδικά φτιαγμένες ως προπαγανδιστικό όπλο για την επανοθωμανοποίηση των βαλκανικών λαών και των Ελλήνων» ζητώντας την απόσυρση της σειράς με σχετική ψηφοφορία στο διαδίκτυο (www.ardin-rixi.gr/archives/7383 ) η οποία έχει ήδη συγκεντρώσει χιλιάδες υπογραφών.

Την «υπεράσπιση» του ΑΝΤ1 ανέλαβε ένας από τους μετόχους του MEGA που, τελείως συμπτωματικά, προβάλλει επίσης άλλες δύο τουρκικές τηλεοπτικές σειρές σε πολλές ώρες υψηλής ακροαματικότητας, μέσα από το έγκυρο «Βήμα» (Δημήτρης Τζίνης, 7-9-2012):

«Τα επιχειρήματα αυτά δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική….. το μόνο που υπάρχει πίσω από την προβολή της συγκεκριμένης σειράς είναι η σχέση κόστους – οφέλους για  x, y, z  κανάλι. Οι τουρκικές παραγωγές έχουν ασύγκριτα χαμηλό κόστος από την παραγωγή μιας ελληνικής σειράς και –μέσω της αποδεδειγμένα υψηλής τηλεθέασης τους- φέρνουν τα λεφτά τους πίσω και με το παραπάνω   ……….  η ανοησία που μας δέρνει μας κάνει να βλέπουμε εθνικιστικά φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν…».

Εμείς όμως οι κοινοί θνητοί που μας δέρνει η ανοησία βλέποντας ανύπαρκτα εθνικιστικά φαντάσματα, σπάμε το κεφάλι μας να βάλουμε τα πράγματα σε μια ζυγαριά:

x, y, z. Μάλιστα. Αν το τουρκικό σήριαλ είναι πιο φτηνό και κερδίζουμε, το πλασάρουμε στον κόσμο. Τώρα τι λέει και τι δεν λέει, τι μας αφορά; Εμείς αρπάξαμε τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες για ολόκληρες δεκαετίες με την γνωστή μέθοδο της διαπλοκής, οι βλακείες που έχουνε σχέση με την «εθνική συνείδηση», την «υποτέλεια», την «ενδοτικότητα» ή την «εθνική αξιοπρέπεια» δεν μας αφορούν καθόλου, υποχρέωση απέναντι στην χώρα που ζούμε και στην κοινωνία που τρώει ότι της σερβίρουμε δεν βλέπουμε καμιά, άρα πολύ καλά κάνουμε και θησαυρίζουμε. Τώρα αν η τουρκική ΜΙΤ  «επιδοτεί» έμμεσα ή άμεσα τις παραγωγές αυτές για να μας τις δίνουν τζάμπα, σκασίλα μας! Εμάς το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να βγάζουμε λεφτά. Απλά πράγματα - x, y, z!

Από την άλλη πλευρά πάλι,  εμείς οι κοινοί θνητοί που μας δέρνει η ανοησία βλέποντας ανύπαρκτα εθνικιστικά φαντάσματα, σκεφτόμαστε πως οι τουρκικές τηλεοπτικές σειρές απευθύνονται σε 70.000.000 τουρκικό κοινό συν το κοινό που εξασφαλίζουν οι διάφοροι σύγχρονοι γιουσουφάκιδες σε χώρες-στόχους, συν κάποιες «επιδοτήσεις», άρα είναι πράγματι τζάμπα. Αντίθετα, οι Ελληνικές σειρές απευθύνονται σε ένα κοινό μόλις 10.000.000, είναι ακριβές και δεν συμφέρουν καθόλου. Άρα οι τουρκικές σειρές θα είναι πάντα φθηνότερες και οι ελληνικές τηλεοπτικές σειρές θα είναι πάντα ακριβότερες. Μήπως λοιπόν σε λίγο όλα τα ελληνικά ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια μας βομβαρδίζουν ακόμα πιο ανελέητα με τουρκικές τηλεοπτικές σειρές ώστε όταν ανοίγουμε την ελληνική τηλεόραση να μην ακούμε πλέον την ελληνική γλώσσα αλλά την τούρκικη, παρακολουθώντας τούρκικες σειρές σε ιδιαίτερα φροντισμένη συσκευασία «βιτρίνας»;   Αφού η λογική των καναλιών x, y, z είναι το κέρδος και  μόνο το κέρδος, δεν φαίνεται να απέχουμε και πολύ από αυτό!!

Ας σοβαρευτούμε όμως. Τα σύγχρονα γιουσουφάκια του χρήματος, ποσώς ενδιαφέρονται για τον πνευματικό εκμαυλισμό της ελληνικής κοινωνίας. Δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή αν ένας αιματοβαμμένος δολοφόνος παρουσιάζεται στα παιδιά μας σαν αγγελικό πρότυπο. Αν η ιστορία μπαίνει περίτεχνα στο κρεβάτι του Προκρούστη για να «εμφανίσει» ένα αιμοβόρο λύκο σαν άκακο αρνάκι.   Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αποκλειστικά και μόνο πόσα χρήματα θα βάλουν στις τσέπες τους.

Και εμείς; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Μα τι άλλο από το να τους «χτυπήσουμε»  εκεί που τους ενδιαφέρει, εκεί που τους «πονάει»:

(1)   Μετά τις 9 το βράδυ μην ανοίγετε στην οθόνη της τηλεόρασης σας στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1. Τα μηχανάκια της ραδιοτηλεοπτικής μέτρησης θα σταματήσουν να καταγράφουν «αποδεδειγμένες τηλεοπτικές ακροαματικότητες» και δεν θα δικαιολογούν τα διαφημιστικά έσοδα, δηλαδή το χρήμα.

(2) Διαβάζετε προσεκτικά κάθε μήνα στο ελεύθερο ακόμα διαδίκτυο τον κατάλογο των εταιριών που πληρώνουν διαφήμιση στην τηλεοπτική σειρά «Σουλειμάν» και κάντε μποϊκοτάζ στα προϊόντα τους. Άλλωστε το συντριπτικό ποσοστό των διαφημιζομένων είναι πολυεθνικές εταιρίες που προβάλλουν τα πανάκριβα, εισαγόμενα προϊόντα τους και, επί πλέον, τους συμφέρει τα μέγιστα η πνευματική αποχαύνωση του νεοέλληνα!

Αν επιτέλους ξυπνήσουμε και χρησιμοποιήσουμε την τεράστια δύναμη που έχουμε στα χέρια μας κρατώντας το τηλεκοντρόλ, θα καταφέρουμε να απαξιώσουμε σε ακροαματικότητα τον αιματοβαμμένο «Σουλειμάν» που μας παρουσιάζεται μεταμορφωμένος σε «ελκυστικό πρότυπο». Τότε είναι βέβαιο πως τα εγχώρια γιουσουφάκια του χρήματος θα το σκεφτούν πάρα πολύ πριν μας σερβίρουν το επόμενο προϊόν της τηλεοπτικής μας οθωμανοποίησης!

Μην τους προσφέρετε λοιπόν «ακροαματικότητα», δηλαδή τα λεφτά για τα οποία γυαλίζει το μάτι τους περισσότερο και από τους χρόνια πεινασμένους!

Απέχετε συνειδητά από την παθητική παρακολούθηση του συστηματικού, πνευματικού μας ευνουχισμού!

Παρακολουθείτε προσεκτικά στο ελεύθερο διαδίκτυο τον μηνιαίο κατάλογο των εταιριών και των προϊόντων που χρηματοδοτούν με την διαφήμιση τους την πολιτιστική μας τουρκοποίηση και μην αγοράζετε τα προϊόντα τους!

Πρέπει επί τέλους να σταματήσουμε αυτήν την παθητική απραξία απέναντι στην ορατή πλέον δια γυμνού οφθαλμού προσπάθεια να μετατραπούμε σε γιουσουφάκια της νεοωθομανικής αυτοκρατορίας που ονειρεύεται η τριανδρία Ερντογάν, Γκιουλ, Νταβούτογλου. Με την βοήθεια βέβαια και την λογική των x, y, z (Ελληνικών;) τηλεοπτικών σταθμών…..
Πηγή: Άρδην-Ρήξη