Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012
Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012
Όταν ο πλούτος ξεπερνά κάθε φαντασία…
του Δημ. Καζάκη
Αυξήθηκε
ο αριθμός των πολύ πλουσίων ανθρώπων παγκόσμια, αλλά η συνολική
περιουσία τους αποτυπωμένη σε χρηματιστικές αξίες μειώθηκε μέσα στο
2011. Αυτό δείχνει η πρόσφατη έκθεση της
Capgemini και της RBC Wealth Management για τον παγκόσμιο πλούτο των
ατόμων με μεγάλη περιουσία (High Net Worth Individuals). Άτομα με μεγάλη
περιουσία (HNWI) θεωρούνται εκείνα που διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία
προς επένδυση άνω του 1 εκατ. δολ.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την ετήσια έκθεση ο αριθμός των πολύ πλούσιων
ατόμων παγκόσμια ανήλθε στα 11 εκατομμύρια, δηλαδή μόλις στο 0,15% του
παγκόσμιου πληθυσμού. Ο συνολικός πλούτος που συγκέντρωσαν στα χέρια
τους ανήλθε το 2011 στα 42 τρις δολάρια, που αντιστοιχεί στο 60% του
παγκόσμιου ΑΕΠ την ίδια χρονιά. Αν συγκρίνουμε τον πλούτο αυτόν με τα
460 δις δολάρια που αποτελούν το ετήσιο εισόδημα για τους
εργατοϋπαλλήλους διεθνώς, οι οποίοι αποτελούν το 60% του παγκόσμιου
πληθυσμού, τότε συμπεραίνουμε ότι για κάθε 100 δολάρια αμοιβής των
εργαζομένων οι πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη αποκομίζουν 9.130
δολάρια σε ετήσια βάση.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η μείωση αυτή των
περιουσιών των πολύ πλουσίων (HNWI) οφείλεται κατά κύριο λόγο στην πτώση
των χρηματιστικών αξιών κατά το 2011. Η περασμένη χρονιά λοιπόν ήταν
μια δύσκολη χρονιά για τα κορυφαία αρπακτικά της παγκόσμιας αγοράς. Η
αβεβαιότητα των χρηματαγορών δεν έστρεψαν τα διαθέσιμα κεφάλαια αυτών
των HNWI σε επενδύσεις στην παραγωγή και στην πραγματική οικονομία, αλλά
σε επενδύσεις ασφαλείας. Έτσι, οι «επενδύσεις του πάθους» γνώρισαν
έξαρση μέσα στο 2011 ως καταφύγιο για τους περισσότερους HNWI, ιδίως
τους προερχόμενους από τις αναπτυσσόμενες αγορές. Ως «επενδύσεις του
πάθους» η έκθεση ονομάζει τις αγορές πολυτελών αυτοκινήτων, σκαφών και
τζετ, οι οποίες εκτινάχθηκαν μέσα στο 2011. Μια ακόμη σοβαρή κατηγορία
αυτών των επενδύσεων είναι οι αγορές τέχνης και αντικειμένων αξίας. Το
ενδιαφέρον των HNWI για επένδυση σ’ αυτές τις αγορές εκτίναξαν τις τιμές
ειδικά για είδη τέχνης και ιστορικά αντικείμενα αξίας από την Κίνα και
την Λατινική Αμερική.
Χάρις σ’ αυτή την ζήτηση, η Κίνα (συμπεριλαμβανομένου του Χονγκ
Κονγκ) ξεπέρασε τις ΗΠΑ ως τη μεγαλύτερη παγκόσμια αγορά τέχνης και
αντικειμένων αξίας, αντιπροσωπεύοντας το 30% της παγκόσμιας αγοράς
τέχνης το 2011 έναντι του 29% για τις ΗΠΑ. Ένα ακόμη επενδυτικό
καταφύγιο για τους HNWI το 2011 ήταν η αγορά κοσμημάτων, πολύτιμων λίθων
και ρολογιών πολυτελείας. Η αγορά αυτή λόγω της αυξημένης ζήτησης
εκτινάχθηκε μέσα στο 2011 με τα διαμάντια να έχουν τον πρώτο λόγο στις
προτιμήσεις των επενδυτών αυξάνοντας τις τιμές τους κατά 20% σε σχέση με
τον προηγούμενο χρόνο. Αύξηση παρατηρήθηκε και σε άλλα συλλεκτικά είδη
πολυτελείας για επενδυτές, όπως είναι τα κρασιά, οι αντίκες, και τα
αναμνηστικά. Η αγορά αυτή γνώρισε αποκλίνουσες τάσεις με το πρόσημο της
αμπελοοινικής αγοράς του 2011 να είναι αρνητικό, ενώ τα σπάνια
γραμματόσημα συνέχισαν να αποτελούν ελκυστική επιλογή για τους επενδυτές
με όλους τους δείκτες να αυξάνονται εντυπωσιακά μέσα το 2011.
Κοιτάζοντας το 2012, σύμφωνα πάντα με την έκθεση, η αγορά για την τέχνη
και τα διαμάντια παραμένει ανοδική, αλλά οι περισσότερες άλλες
κατηγορίες έχουν μικτές προοπτικές και εξαρτώνται από την ανάκαμψη της
παγκόσμιας οικονομίας. Οι HNWI έχουν σαφώς κίνητρο να αποκτήσουν
περισσότερες επενδύσεις του πάθους για λόγους που δεν είναι μόνο
οικονομικοί. Οι επενδύσεις αυτές θα συνεχίσουν να διαδραματίζουν ένα
ρόλο στα χαρτοφυλάκια των HNWΙ τα επόμενα χρόνια, ειδικά για HNWI που
αναζητούν επενδύσεις με χαμηλή συσχέτιση με τις παγκόσμιες
χρηματοπιστωτικές αγορές. Και καθώς το πιο πλούσιο 0,15% του παγκόσμιου
πληθυσμού του πλανήτη θα αναζητά καταφύγια ασφαλείας για τις επενδύσεις
του, η πίεση να ρευστοποιηθούν τα φυσικά πλούτη των χωρών του πλανήτη θα
αυξάνεται δραματικά. Άλλωστε, οι περιουσίες των 11 εκατομμυρίων HNWI
αρκούν για να αγοράσουν και να πουλήσουν μια χώρα σαν την Ελλάδα 210
φορές.
Όσο θα αυξάνει ο παρασιτισμός των περιουσιών όσων βρίσκονται στην
κορυφή της τροφικής αλυσίδας, τόσο περισσότερο θα διογκώνονται τα
προβλήματα των οικονομιών, τα χρέη, τα ελλείμματα, κοκ, τόσο περισσότερο
θα δυσκολεύει ο βιοπορισμός για την μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου
πληθυσμού. Ας έχουμε κατά νου τα εξής: Αν οι πολύ πλούσιοι της Ευρώπης
εξαναγκάζονταν να πληρώσουν ένα έκτακτο ετήσιο φόρο της τάξης του 24%,
αυτό θα μείωνε το δημόσιο χρέος και των 27 κρατών μελών της ΕΕ κάτω από
το 60%. Αν εξαναγκάζονταν να πληρώσουν έναν φόρο της τάξης του 14%,
αυτός θα αρκούσε για να πληρωθεί το σύνολο του δημόσιου χρέους της
Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας. Αν οι πιο
πλούσιοι άνθρωποι της Ευρώπης που σημειωτέον δεν ξεπερνούν τα 3
εκατομμύρια άτομα, εξαναγκάζονταν να πληρώνουν έναν ετήσιο φόρο της
τάξης του 5% επί της περιουσίας τους, τότε το σύνολο των δημοσιονομικών
ελλειμμάτων των κυβερνήσεων της ΕΕ θα έπεφτε κάτω από το 3%. Αν
επιβαλλόταν ένας ετήσιος φόρος της τάξης του 1% σε όλους τους πιο
πλούσιους των ΗΠΑ, αυτό θα ήταν αρκετό για να εξαλείψει ολόκληρο το
δημοσιονομικό έλλειμμα των ΗΠΑ, τόσο του ομοσπονδιακού κράτους, όσο και
των πολιτειών. Αν επιβαλλόταν ένας ετήσιος φόρος της τάξης του 0,5% επί
των περιουσιών αυτών των 11 εκατομμυρίων πιο πλούσιων ανθρώπων του
πλανήτη, τότε θα μπορούσε να αυξηθεί το ετήσιο εισόδημα όλων των
εργατοϋπαλλήλων του πλανήτη κατά 4,5 φορές! Αν αφαιρούσαμε κάθε χρόνο το
6% από τον πλούτο αυτού του πιο πλούσιου 0,15% του παγκόσμιου
πληθυσμού, τότε θα μπορούσαμε να εξαφανίσουμε την πείνα από τον πλανήτη
και θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε τον βιοπορισμό στο πάνω από 1 δις
ανθρώπων που λιμοκτονούν κάθε έτος.
Πηγή: ΤΟ ΧΩΝΙ
Το πέπλο της σιωπής
Προ ημερών, το Reuters έπιασε λαυράκι.
Σε ιδιαίτερα προσεκτικό δημοσίευμά του που πήρε μεγάλη έκταση παγκοσμίως
ανέδειξε κάποιες «συναλλαγές» μεταξύ τριών ελληνικών τραπεζών η οποία,
αν το δημοσίευμα αληθεύει, τεκμηριώνει την ποινική δίωξη γνωστών
τραπεζιτών της χώρας. Κι αν όχι την ποινική τους δίωξη, απαιτεί από την
κυβέρνηση, το EFSF, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών
(European Banking Authority), κατ’ ελάχιστον, την παύση του ΔΣ της
Τράπεζας Πειραιώς και την δρομολόγηση διαδικασίας εξυγείανσής της.
Ανάλογες κινήσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν για τον τραπεζικό όμιλλο
Marfin Popular Bank για κινήσεις της Marfin Egnatia Bank της οποίας
αποτελεί μετεξέλιξη. Κι όμως: αντί για αυτά, ένα τεράστιο πέπλο σιωπής
ξετυλίγεται και σκεπάζει την υπόθεση, με πρώτους υφαντές του τους
δημοσιογράφους των «έγκυρων» εντύπων και sites οι οποίοι, κατά τα άλλα,
συνεχώς καταγγέλλουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία για ανοχή στην
διαφθορά.
Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων. Αρχικά, ιδιωτικών και, εφόσον δεν τα έβρισκαν, δημοσίων (μέσω της επανακεφαλαιοποίησης που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση δανειζόμενη, δυστυχώς, η ίδια από το EFSF). Οι τραπεζίτες τρέμουν τα κεφάλαια του EFSF καθώς αυτά δίνονται με αντάλλαγμα μετοχών, κάτι που μειώνει το δικό τους ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών, θέτοντας σε κίνδυνο της εξουσία τους εντός των ΔΣ των τραπεζών (και όλα τα «καλούδια» που αυτή τους εξασφαλίζει). Για αυτό, εύλογα, προτιμούν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδίως φίλα προς αυτούς προσκείμενων επιχειρηματιών. Έλα όμως που τέτοια κεφάλαια στον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν; Τότε, τι νομίζετε ότι σκαρφίζονται οι καλοί τραπεζίτες;
Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, σε γενικές γραμμές, συνέβη το εξής καταπληκτικό: Την εποχή που η Τράπεζα Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, σχεδίαζε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρώπης και της τρόικα), ο κ. Σάλλας δημιούργησε τρεις off shore εταιρείες στην Κύπρο (μαζί με τα δύο του τέκνα). Αυτές οι εταιρείες, δανείστηκαν από τον τραπεζικό όμιλο Marfin Egnatia Bank (που ελέγχει ο κ. Βγενόπουλος) γύρω στα 113 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρήματα αγοράστηκαν μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς (στο πλαίσιο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που ο ίδιος ο κ. Σάλλας αποφάσισε). Αξιοσημείωτα είναι τα εξής:
• Η Marfin Egnatia Bank από την οποία δανείστηκαν οι off shore του κ. Σάλλα έπασχε η ίδια από τεράστια έλλειψη τόσο ρευστότητας όσο και κεφαλαίων. Το ότι δάνεισε ένα τέτοιο τεράστιο ποσό σε έναν άλλον «ζορισμένο» τραπεζίτη με στόχο την αγορά μετοχών των οποίων η αξία βρισκόταν σε πορεία ραγδαίας απαξίωσης (και χωρίς κανένα εχέγγυο πέραν των ίδιων των μετοχών) ελέγχεται ως είτε επιχειρηματικά ανόητη κίνηση είτε ως «περίεργη» κίνηση.
• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».
• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα... παιδιά του.
• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.
Αν τα παραπάνω, που καταγγέλλει το Reuters, αληθεύουν, έχουμε στα χέρια μας ένα σκάνδαλο αξιώσεων. Ένα σκάνδαλο που (α) παραπέμει σε insider trading, (β) εγείρει ζητήματα που αφορούν τον έλληνα φορολογούμενο (ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της Proton) και (γ) αφορά επισταμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ευρωπαϊκών αρχών επιτήρησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Δεν είναι δική μου δουλειά να αποφασίσω την αθωότητα ή την ενοχή του οιουδήποτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική δικαιοσύνη και η ίδια η τρόικα θα επιληφθούν. Προς το παρόν, σιγή ιχθύος. Από την μεριά μου, σημειώνω την απάντηση του κ. Σάλλα στο άρθρο του Reuters. Όπως αναφέρει η Καθημερινή, «ο κ. Σάλλας, ο οποίος έχει καταθέσει αγωγή κατά του ειδησεογραφικού πρακτορείου για προηγούμενο δημοσίευμά του, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 50 εκατ. ευρώ, έκανε λόγο για άλλο επεισόδιο, αυτή τη φορά από ομάδα συνεργατών του Reuters, στην προσπάθεια «υπονόμευσης, εκβιασμών και κατασυκοφάντησης», που έχει αντιμετωπίσει η Τράπεζα Πειραιώς στην πορεία ανάπτυξής της. Η υπονόμευση, κατέληξε, «δεν μας αποσπά από το κύριο καθήκον μας, που είναι η ασφάλεια και η πρόοδος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι προοπτική αναπόσπαστη με την προσπάθεια που καταβάλλουμε όλοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...
Συμπέρασμα
Στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας (*), τέτοιου είδους τερτίπια είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όμως, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα επιβίωσης, και όπου η ανάκτηση της αξιοπιστίας απέναντι στην Ευρώπη έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, το Πέπλο της Σιωπής που έχει περιβάλει αυτό το «συμβάν» είναι ενδεικτικό της Απόλυτης Υποκρισίας της καθεστηκυίας τάξης της χώρας τούτης.
Από την μία έχουμε κυβέρνηση, η οποία δήθεν κόπτεται για την αξιοπιστία μας στα μάτια της Ευρώπης, αλλά που δεν κάνει τίποτα όταν οι τραπεζίτες μας αποκαλύπτονται από τον έγκυρο διεθνή τύπο να συνομωτούν με σκοπό την παραβίαση των αρχών και κανόνων της επιτήρησής τους.
Από την άλλη, η δικαιοσύνη η οποία ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.
Τέλος, και τρομακτικότερο, οι καλοί δημοσιογράφοι των «έγκυρων» εντύπων, δημοσιογραφικών οργανισμών, sites κλπ. οι οποίοι καθημερινά γράφουν χιλιάδες λέξεις καταδικάζοντας την διαφθορά των «μικρομεσαίων» και απαιτώντας να μπει βαθειά το νυστέρι στο κόκκαλο, παραμένουν βουβοί μπροστά σε ένα τέτοιο «συμβάν», σε μια τέτοια καταγγελία του Reuters. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν μπείτε στην ιστοσελίδα του πάλαι ποτέ έγκυρου «Βήματος» και βάλετε «Σάλλας» στην σελίδα αναζήτησης δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά σε αυτό το θέμα. Ούτε μία λέξη. Η άλλη παραδοσιακά έγκυρη εφημερίδα μας, η «Καθημερινή», αναφέρεται μεν στο θέμα αλλά με τον ανώδυνο τίτλο «Νέα αντιπαράθεση Reuters με τον επικεφαλής της Πειραιώς».
Κλείνω με ένα μήνυμα προς φίλους δημοσιογράφους που στα υπόλοιπα κείμενά τους ξεσπαθώνουν εναντίον της διαφθοράς και της «ακινησίας» του ελληνικού κράτους: Όσο παραμένετε βουβοί απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση, η αξία του λόγου σας τείνει στο μηδέν.
(*) Bankruptocracy - Πτωχο-Τραπεζοκρατία (Από το «Λεξιλόγιον Κρίσης»)
Δικός μου όρος για το νέο πολιτικό-οικονομικό καθεστώς που μας προέκυψε, παγκοσμίως, μετά την Κρίση του 2008. Σε αυτό το νέου τύπου καθεστώς την μέγιστη εξουσία δεν ασκούν ούτε οι επιτυχημένοι καπιταλιστές ούτε καν οι εισοδηματίες (για τους εργαζόμενους ούτε λόγος βέβαια). Την ασκούν οι πτωχευμένες τράπεζες ελέω των φορολογούμενων των οποίων τους φόρους οι πολιτικοί χρησιμοποιούν για να στηρίζουν το νέο αυτό καθεστώς, ως εντολοδόχοι των πτωχευμένων τραπεζών, επιβάλλοντας παράλληλα αυστηρή λιτότητα στους... φορολογούμενους. Βασική αρχή του νέου καθεστώτος η εξής απλή: Τα χρέη των πολιτών και των κρατών στις τράπεζες είναι ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Παράλληλα, οι ζημίες των τραπεζών πρέπει αυτόματα, και χωρίς πολλές κουβέντες, να καλύπτονται είτε από τα κράτη είτε από τις Κεντρικές Τράπεζες χωρίς την επιβολή του παραμικρού Μνημονίου στους ιδιοκτήτες των, ουσιαστικά, πτωχευμένων τραπεζών. Ενώ τα υπό πτώχευση κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) πρέπει να διασύρονται και να υποβάλλονται σε ασφυκτική λιτότητα για να δανείζονται ώστε να μην πτωχεύσουν, στον Καιρό της Πτωχο-Τραπεζοκρατίας οι τράπεζες δικαιούνται την παροχή άπειρης ρευστότητας χωρίς κανέναν περιορισμό, όρο ή απαίτηση εκ μέρους των κρατών ή των Κεντρικών Τραπεζών που τις κρατούν ζωντανές.
Πηγή: Protagon
Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων. Αρχικά, ιδιωτικών και, εφόσον δεν τα έβρισκαν, δημοσίων (μέσω της επανακεφαλαιοποίησης που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση δανειζόμενη, δυστυχώς, η ίδια από το EFSF). Οι τραπεζίτες τρέμουν τα κεφάλαια του EFSF καθώς αυτά δίνονται με αντάλλαγμα μετοχών, κάτι που μειώνει το δικό τους ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών, θέτοντας σε κίνδυνο της εξουσία τους εντός των ΔΣ των τραπεζών (και όλα τα «καλούδια» που αυτή τους εξασφαλίζει). Για αυτό, εύλογα, προτιμούν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδίως φίλα προς αυτούς προσκείμενων επιχειρηματιών. Έλα όμως που τέτοια κεφάλαια στον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν; Τότε, τι νομίζετε ότι σκαρφίζονται οι καλοί τραπεζίτες;
Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, σε γενικές γραμμές, συνέβη το εξής καταπληκτικό: Την εποχή που η Τράπεζα Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, σχεδίαζε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρώπης και της τρόικα), ο κ. Σάλλας δημιούργησε τρεις off shore εταιρείες στην Κύπρο (μαζί με τα δύο του τέκνα). Αυτές οι εταιρείες, δανείστηκαν από τον τραπεζικό όμιλο Marfin Egnatia Bank (που ελέγχει ο κ. Βγενόπουλος) γύρω στα 113 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρήματα αγοράστηκαν μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς (στο πλαίσιο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που ο ίδιος ο κ. Σάλλας αποφάσισε). Αξιοσημείωτα είναι τα εξής:
• Η Marfin Egnatia Bank από την οποία δανείστηκαν οι off shore του κ. Σάλλα έπασχε η ίδια από τεράστια έλλειψη τόσο ρευστότητας όσο και κεφαλαίων. Το ότι δάνεισε ένα τέτοιο τεράστιο ποσό σε έναν άλλον «ζορισμένο» τραπεζίτη με στόχο την αγορά μετοχών των οποίων η αξία βρισκόταν σε πορεία ραγδαίας απαξίωσης (και χωρίς κανένα εχέγγυο πέραν των ίδιων των μετοχών) ελέγχεται ως είτε επιχειρηματικά ανόητη κίνηση είτε ως «περίεργη» κίνηση.
• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».
• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα... παιδιά του.
• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.
Αν τα παραπάνω, που καταγγέλλει το Reuters, αληθεύουν, έχουμε στα χέρια μας ένα σκάνδαλο αξιώσεων. Ένα σκάνδαλο που (α) παραπέμει σε insider trading, (β) εγείρει ζητήματα που αφορούν τον έλληνα φορολογούμενο (ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της Proton) και (γ) αφορά επισταμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ευρωπαϊκών αρχών επιτήρησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Δεν είναι δική μου δουλειά να αποφασίσω την αθωότητα ή την ενοχή του οιουδήποτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική δικαιοσύνη και η ίδια η τρόικα θα επιληφθούν. Προς το παρόν, σιγή ιχθύος. Από την μεριά μου, σημειώνω την απάντηση του κ. Σάλλα στο άρθρο του Reuters. Όπως αναφέρει η Καθημερινή, «ο κ. Σάλλας, ο οποίος έχει καταθέσει αγωγή κατά του ειδησεογραφικού πρακτορείου για προηγούμενο δημοσίευμά του, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 50 εκατ. ευρώ, έκανε λόγο για άλλο επεισόδιο, αυτή τη φορά από ομάδα συνεργατών του Reuters, στην προσπάθεια «υπονόμευσης, εκβιασμών και κατασυκοφάντησης», που έχει αντιμετωπίσει η Τράπεζα Πειραιώς στην πορεία ανάπτυξής της. Η υπονόμευση, κατέληξε, «δεν μας αποσπά από το κύριο καθήκον μας, που είναι η ασφάλεια και η πρόοδος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι προοπτική αναπόσπαστη με την προσπάθεια που καταβάλλουμε όλοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...
Συμπέρασμα
Στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας (*), τέτοιου είδους τερτίπια είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όμως, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα επιβίωσης, και όπου η ανάκτηση της αξιοπιστίας απέναντι στην Ευρώπη έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, το Πέπλο της Σιωπής που έχει περιβάλει αυτό το «συμβάν» είναι ενδεικτικό της Απόλυτης Υποκρισίας της καθεστηκυίας τάξης της χώρας τούτης.
Από την μία έχουμε κυβέρνηση, η οποία δήθεν κόπτεται για την αξιοπιστία μας στα μάτια της Ευρώπης, αλλά που δεν κάνει τίποτα όταν οι τραπεζίτες μας αποκαλύπτονται από τον έγκυρο διεθνή τύπο να συνομωτούν με σκοπό την παραβίαση των αρχών και κανόνων της επιτήρησής τους.
Από την άλλη, η δικαιοσύνη η οποία ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.
Τέλος, και τρομακτικότερο, οι καλοί δημοσιογράφοι των «έγκυρων» εντύπων, δημοσιογραφικών οργανισμών, sites κλπ. οι οποίοι καθημερινά γράφουν χιλιάδες λέξεις καταδικάζοντας την διαφθορά των «μικρομεσαίων» και απαιτώντας να μπει βαθειά το νυστέρι στο κόκκαλο, παραμένουν βουβοί μπροστά σε ένα τέτοιο «συμβάν», σε μια τέτοια καταγγελία του Reuters. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν μπείτε στην ιστοσελίδα του πάλαι ποτέ έγκυρου «Βήματος» και βάλετε «Σάλλας» στην σελίδα αναζήτησης δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά σε αυτό το θέμα. Ούτε μία λέξη. Η άλλη παραδοσιακά έγκυρη εφημερίδα μας, η «Καθημερινή», αναφέρεται μεν στο θέμα αλλά με τον ανώδυνο τίτλο «Νέα αντιπαράθεση Reuters με τον επικεφαλής της Πειραιώς».
Κλείνω με ένα μήνυμα προς φίλους δημοσιογράφους που στα υπόλοιπα κείμενά τους ξεσπαθώνουν εναντίον της διαφθοράς και της «ακινησίας» του ελληνικού κράτους: Όσο παραμένετε βουβοί απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση, η αξία του λόγου σας τείνει στο μηδέν.
(*) Bankruptocracy - Πτωχο-Τραπεζοκρατία (Από το «Λεξιλόγιον Κρίσης»)
Δικός μου όρος για το νέο πολιτικό-οικονομικό καθεστώς που μας προέκυψε, παγκοσμίως, μετά την Κρίση του 2008. Σε αυτό το νέου τύπου καθεστώς την μέγιστη εξουσία δεν ασκούν ούτε οι επιτυχημένοι καπιταλιστές ούτε καν οι εισοδηματίες (για τους εργαζόμενους ούτε λόγος βέβαια). Την ασκούν οι πτωχευμένες τράπεζες ελέω των φορολογούμενων των οποίων τους φόρους οι πολιτικοί χρησιμοποιούν για να στηρίζουν το νέο αυτό καθεστώς, ως εντολοδόχοι των πτωχευμένων τραπεζών, επιβάλλοντας παράλληλα αυστηρή λιτότητα στους... φορολογούμενους. Βασική αρχή του νέου καθεστώτος η εξής απλή: Τα χρέη των πολιτών και των κρατών στις τράπεζες είναι ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Παράλληλα, οι ζημίες των τραπεζών πρέπει αυτόματα, και χωρίς πολλές κουβέντες, να καλύπτονται είτε από τα κράτη είτε από τις Κεντρικές Τράπεζες χωρίς την επιβολή του παραμικρού Μνημονίου στους ιδιοκτήτες των, ουσιαστικά, πτωχευμένων τραπεζών. Ενώ τα υπό πτώχευση κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) πρέπει να διασύρονται και να υποβάλλονται σε ασφυκτική λιτότητα για να δανείζονται ώστε να μην πτωχεύσουν, στον Καιρό της Πτωχο-Τραπεζοκρατίας οι τράπεζες δικαιούνται την παροχή άπειρης ρευστότητας χωρίς κανέναν περιορισμό, όρο ή απαίτηση εκ μέρους των κρατών ή των Κεντρικών Τραπεζών που τις κρατούν ζωντανές.
Πηγή: Protagon
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)